Dat was vandaag wel anders. Bij de eerste gele pijl stond een rij van pelgrims die hiermee op de foto moest, een paar kilometer later werden de eerste reserveringen (bah!) voor de albergue 20 kilometer verderop telefonisch gemaakt en in het eerste dorpje stempelde men in elke bar (drie) het credencial. Ondanks ons voornemen ons niet druk te maken werkte dit toch een beetje op onze (en vooral Noor's ;-) ) zenuwen.
Er komt, hoezeer je het ook probeert tegen te houden, een soort arrogantie in je naar boven en je gaat onderscheid maken tussen de 'echte' pelgrims en de 'toeristen'. We spreken elkaar steeds streng toe om dit een beetje proberen tegen te gaan. Desalniettemin kan Noor het niet laten om bij het stempelen trots de credencials helemaal uit te spreiden. (Een 'toerist' maakt een verbaasde opmerking. Yes!)
Hoogtepunt van de dag is het paaltje waarop staat dat het nog honderd kilometer naar Santiago is. Dit is toch iets waar wij nu vijf weken naar toe gewerkt hebben, maar ook de 'toeristen' fotograferen trots de mijlpaal van elf afgelegde kilometers. Maargoed, iets met pelgrims-spirit.
Als we Portomarín inlopen blijken de meeste albergues al vol te zijn. Of in ieder geval, volgereserveerd. En dat terwijl er acht zijn. Gelukkig vinden we nog een plaatsje in een albergue onder een café. Niet je-van-het, maar een bed is een bed. Er is een gemeentelijk zwembad waar we voor een eurotje kunnen afkoelen. We komen twee andere Nederlandse peregrina's tegen, die toegeven zich ook te hebben geërgerd. Een pak van Noor's hart.
Morgen zal het allemaal wel een stuk minder zijn, dan zijn we wat meer aan de drukte gewend en zijn zij misschien niet meer zo luidruchtig en nemen ze de omgeving en de stilte wat meer in zich op (gadver, wat klef). Want we menen het wel als we ze een 'buen camino' wensen. En als het niet went, dan is het nog maar vijf dagen lopen. Zaterdag zijn we in Santiago!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten