De etappe was wel prachtig. We hebben geklommen tot ongeveer 1500 meter en hadden 's ochtends een prachtig uitzicht. Het dorpje Manjarín, waar we onze pauze hadden geplanned, blijkt te bestaan uit een groot aantal ruïnes en wederom een hippie-enclave, waar we een kopje koffie drinken in ruil voor een donativo. (iets wat je hier veel op de camino ziet: slapen, eten, drinken is gratis, maar als je iets kunt missen verzoeken ze je om een bijdrage te doen).
Ook passeerden we 'Cruz de Ferro'. Een groot ijzeren kruis met een grote berg steentjes er omheen. De steentjes worden daar neergelegd door pelgrims, die een kleine kiezel van huis of, in ons geval, het begin van de tocht meenemen. Het steentje 'loopt' dus een heel eind met je mee. Het idee is dat je samen met het steentje je zorgen of verdriet achterlaat bij de Cruz.
Naarmate we hoger klommen werd het steeds mistiger en op bepaalde stukken zagen we niet meer dan vijf meter voor ons. Het voetpad wordt onherbergzamer en rotsachtiger. Daardoor is het niet erg lekker lopen: je moet constant op je voeten letten en de juiste paadjes kiezen. Daar komt nog eens bij dat de afdaling behoorlijk steil was. Na 14 van dit soort kilometers zijn we gebroken.
Het oude dorpje is dan wel weer een meevaller. Er is een Romeinse brug en smalle straatjes met 'herenhuizen' (volgens het boekje). De albergue heeft een grote veranda waar ook stapelbedden op staan. We mogen kiezen, en gaan natuurlijk voor het buiten slapen. De middag bestaat uit gekreun en geklaag om onze voeten. Inmiddels zit we wel weer een beetje leven in.
We eten weer eens een pelgrimsmenu, deze keer een meevaller met originele gerechten, waarvan ook een aantal zonder vlees! Lekker. We hebben wat extra dekens geregeld voor de nacht en kruipen er zo vast in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten