We hebben niet veel geslapen vannacht. Een van onze kamergenoten was een nogal luidruchtige slaper en hield ons wakker met geschreeuw. Het voor ons klaargezette ontbijt door de hospitaleros maakte echter een hoop goed.
De wandeling die we vandaag hebben gemaakt was kort maar mooi. Het landschap werd steeds heuvelachtiger en het was mistig, wat een mooi effect gaf. We hebben besloten dat we een fotograaf moeten inhuren om al dit moois vast te leggen. Foto's klikken kunnen we, maar landschappen vastleggen is een vak apart (dus Nikki, je weet wat je te doen staat!). Onderweg kwamen we langs een pelgrim die in tegenovergestelde richting liep. Hij was voor het goede doel onderweg naar Tibet. Daar verbleekt onze pelgrimstocht toch een beetje bij.
Nadat we de ruïne van het middeleeuwse klooster van San Felices de Oca bekeken hadden, liepen we het dorp in waar we vandaag zouden overnachten.
We slapen vandaag achter een driesterrenhotel. Het hotel heeft kleine albergue opgezet voor pelgrims. Morgen moeten we flink klimmen, dus we liggen er weer vroeg in vanavond.
zaterdag 28 juli 2012
vrijdag 27 juli 2012
Etappe 12
Het heeft de hele nacht ontzettend hard geonweerd en geplenst van de regen. Als we wakker worden is het gelukkig droog. We hebben 22 kilometer naar Belorado voor de boeg. In het eerste dorpje, na zes kilometer drinken we een kop koffie in een sfeervol café. De koffie is overigens overal in Spanje heerlijk (en goedkoop!).
De route volgt de autoweg. Elke twee á drie kilometer komen we door een dorpje. In Redecilla del Camino eten we een ´bocadilla con tortilla de queso´(uitsmijter zonder ham), die er goed in ging. We verlaten de provincie La Rioja en gaan Burgos in. De rest van de etappe is goed te lopen, al is het weer drukkend en wordt het langzamerhand steeds heter. De laatste kilometer is zwaar, maar gelukkig komen we net op tijd aan in onze herberg voordat de buien weer losbarsten. We slapen in een herberg van de parochie, die aan de kerk is gebouwd. Erg sfeervol, twee aardige Zwitserse hospitaleros. (We hebben maar niet gekozen voor de herberg die direct aan het begin van het dorp zit. Denk: centerparcs, veel vlaggen, een animatieteam, een toeristentreintje, etc, etc. Mist elke camino-spirit naar ons idee.)
Vanaf nu is het nog twee lange etappes naar Burgos. Te lang voor ons (24 en 29 kilometer). We gaan deze dus in drie etappes lopen, waardoor we morgen maar twaalf kilometer hoeven te lopen. Uitslapen dus (tot 7 uur!!!). We gaan nu boodschappen doen en zo direct koken in de keuken (vroeger het toneel van een poppentheater) van de herberg, op aandringen van onze hospitalero. Zulke goede keukens gaan we niet meer tegenkomen, waarschuwde hij.
Etappe 11
De rustdag heeft ons goed gedaan en we gaan vol goede moed op weg naar Santo Domingo de la Calzada. We krijgen het idee dat we steeds meer aan het wennen zijn aan de afstanden die we moeten lopen. Vandaag 21 kilometer, met weinig dorpjes op de route.
Na zes kilometer ontbijten we in het schattige dorpje Azofra met koffie en een enorm stokbrood. Daarna volgen tien kilometers door ´het grote niets´. Ook dit gaat ons opvallend genoeg gemakkelijk af. We komen fluitend aan in het nieuwbouwdorp Cirueña. Dit dorpje bestond waarschijnlijk nog niet toen ons reisgidsje geschreven werd, wat maar goed is ook. De schrijvers hadden dit ontzettend lelijke (en lege) dorp met golfbaan en zwembad waarschijnlijk niet overleefd. Het deprimerende aan het geheel is dat vrijwel elk huis te koop staat. Hier merken we duidelijk de gevolgen van de crisis voor Spanje.
Aan het einde van deze waarschijnlijk pikzwarte pagina in de volgende druk van ons boekje vinden we nog een stukje oud Cirueña. Hierna ontmoeten we nog een keer de ouders van Noor. Daarna is het een fluitende wandeling naar Santo Domingo.
De stad is bekend vanwege de heilige Domingo, die in de twaalfde eeuw pelgrims hielp op hun zware tocht. Hij ligt begraven in de kathedraal die we bezoeken. Bij de heilige hoort ook een legende van geroosterde kippen die weer tot leven komen. In de kathedraal wonen dan ook een hen en haan.
We slapen bij de zusters van de Cisterciënzer abdij. Nonnen dus. Een simpele maar erg aangename herberg. We raken in gesprek met een aantal mensen en voor we het weten komt een nonnetje ons verzoeken om wat zachter te doen. Een paar minuten later stuurt ze ons naar bed.
Na zes kilometer ontbijten we in het schattige dorpje Azofra met koffie en een enorm stokbrood. Daarna volgen tien kilometers door ´het grote niets´. Ook dit gaat ons opvallend genoeg gemakkelijk af. We komen fluitend aan in het nieuwbouwdorp Cirueña. Dit dorpje bestond waarschijnlijk nog niet toen ons reisgidsje geschreven werd, wat maar goed is ook. De schrijvers hadden dit ontzettend lelijke (en lege) dorp met golfbaan en zwembad waarschijnlijk niet overleefd. Het deprimerende aan het geheel is dat vrijwel elk huis te koop staat. Hier merken we duidelijk de gevolgen van de crisis voor Spanje.
Aan het einde van deze waarschijnlijk pikzwarte pagina in de volgende druk van ons boekje vinden we nog een stukje oud Cirueña. Hierna ontmoeten we nog een keer de ouders van Noor. Daarna is het een fluitende wandeling naar Santo Domingo.
De stad is bekend vanwege de heilige Domingo, die in de twaalfde eeuw pelgrims hielp op hun zware tocht. Hij ligt begraven in de kathedraal die we bezoeken. Bij de heilige hoort ook een legende van geroosterde kippen die weer tot leven komen. In de kathedraal wonen dan ook een hen en haan.
We slapen bij de zusters van de Cisterciënzer abdij. Nonnen dus. Een simpele maar erg aangename herberg. We raken in gesprek met een aantal mensen en voor we het weten komt een nonnetje ons verzoeken om wat zachter te doen. Een paar minuten later stuurt ze ons naar bed.
Etappe 10
Vandaag hebben we ´slechts´ 18 kilometer hoeven afleggen. De etappe is niet heel erg interessant en we zijn blij als we de stad inlopen. Ons reisgidsje waarschuwt ons voor lelijke buitenwijken en spreekt van ´een teleurstelling vanwege een verschrikkelijke aankomst´ (de schrijvers wonen vast in een hutje op de hei, bij elke stad of autoweg zijn de hyperbolen niet van de lucht). Wij vinden het allemaal wel meevallen, bovendien is een stad voor ons een punt om op te laden en een keer normaal boodschappen doen.
De herberg is eenvoudig maar zeer gastvrij (of gastvriendelijk, zoals Noor het graag noemt). Bij binnenkomst staat er fruit en koud water klaar voor de oververhitte pelgrim. Nadat we twee van de 90 bedden hebben geconfisqueert, trekken we het dorpje in en trappen we wéér in de siësta. Alles is dicht tot vijf uur.
Later ontmoeten we de ouders van Noor, die ons komen opzoeken en op een camping in de buurt staan. Als we een plek zoeken om wat te eten komen we Neil en Mary tegen. We kletsen wat en gaan dan op een terras zitten, waar het na veel moeite lukt om de ober duidelijk te maken dat we geen vlees eten. Uiteindelijk lukt het de ober onze bestelling op te nemen, waarna hij Noor een gerecht met vis voorzet. Ach...
De herber is benauwd, dus we slapen slecht. Omdat we de dag erna een rustdag hebben is dat gelukkig niet heel erg.
De herberg is eenvoudig maar zeer gastvrij (of gastvriendelijk, zoals Noor het graag noemt). Bij binnenkomst staat er fruit en koud water klaar voor de oververhitte pelgrim. Nadat we twee van de 90 bedden hebben geconfisqueert, trekken we het dorpje in en trappen we wéér in de siësta. Alles is dicht tot vijf uur.
Later ontmoeten we de ouders van Noor, die ons komen opzoeken en op een camping in de buurt staan. Als we een plek zoeken om wat te eten komen we Neil en Mary tegen. We kletsen wat en gaan dan op een terras zitten, waar het na veel moeite lukt om de ober duidelijk te maken dat we geen vlees eten. Uiteindelijk lukt het de ober onze bestelling op te nemen, waarna hij Noor een gerecht met vis voorzet. Ach...
De herber is benauwd, dus we slapen slecht. Omdat we de dag erna een rustdag hebben is dat gelukkig niet heel erg.
Etappe 9
Gisteravond zijn we toch maar naar het stierengevecht geweest, nadat een vrouw ons er van verzekerd had dat de stier geen kwaad zou worden gedaan. Dat klopte, de stier werd niet geslagen of gedood. Eerlijk gezegd was het een mooi schouwspel om te zien; zo´n torrero is net een acteur.
Het gevecht met de stieren was vrij spectaculair, maar toen de torrero het plein verlaten had en het publiek een koe mocht uitdagen, zijn we weggelopen omdat de koeien duidelijk erg bang waren in plaats van agressief.
Vanochtend zijn we om zeven uur opgestaan en rustig naar de grote stad Logroño gelopen, tien kilometer verderop. Aangekomen in de stad hielden de pijlen, die normaal gezien de route aangeven plotseling op. Gelukkig kent de stad een hoop vriendelijke mensen die ons de weg wilden wijzen. We hebben boodschappen gedaan bij een grote supermarkt en op straat geluncht. Dat bleek een inschatingsfout, want in de drukke stad was geen ruimte om te ontspannen, waardoor we drie kilometer later alweer last van onze poezelige voetjes kregen.
De route voerde ons vervolgens negen kilometer door het stadspark van Logroño. Een waar Teletubbielandschap (kortgemaaide heuvels, bloemen, en een brandende zon. Matthijs kon het niet laten de hele weg Teletubbiegeluiden te maken).
De weg kwam uit bij het stuwmeer van La Gajera waar we in de schaduw nogmaals een pauze namen. Hierna was het nog zes kilometer naar onze eindbestemming: het middeleeuwse dorpje Navarette. We zijn moe en slenteren langs wijnvelden naar de gemeentelijke herberg. De Frans-Spaanse hospitalero vermoeit ons nog een half uur met verhalen over vooroordelen over Spanjaarden. Terwijl de stierenmoordenaar/uitkeringstrekker/flamencodanser zei geen Engels te kunnen spreken.
´s Avonds koken we in de keuken en genieten we van wijn uit de streek. We raken in gesprek met een Duits meisje, die ook nog een aardig mondje Nederlands spreekt. Voor we het weten is het tien uur en gaat het licht uit in de herberg.
Het gevecht met de stieren was vrij spectaculair, maar toen de torrero het plein verlaten had en het publiek een koe mocht uitdagen, zijn we weggelopen omdat de koeien duidelijk erg bang waren in plaats van agressief.
Vanochtend zijn we om zeven uur opgestaan en rustig naar de grote stad Logroño gelopen, tien kilometer verderop. Aangekomen in de stad hielden de pijlen, die normaal gezien de route aangeven plotseling op. Gelukkig kent de stad een hoop vriendelijke mensen die ons de weg wilden wijzen. We hebben boodschappen gedaan bij een grote supermarkt en op straat geluncht. Dat bleek een inschatingsfout, want in de drukke stad was geen ruimte om te ontspannen, waardoor we drie kilometer later alweer last van onze poezelige voetjes kregen.
De route voerde ons vervolgens negen kilometer door het stadspark van Logroño. Een waar Teletubbielandschap (kortgemaaide heuvels, bloemen, en een brandende zon. Matthijs kon het niet laten de hele weg Teletubbiegeluiden te maken).
De weg kwam uit bij het stuwmeer van La Gajera waar we in de schaduw nogmaals een pauze namen. Hierna was het nog zes kilometer naar onze eindbestemming: het middeleeuwse dorpje Navarette. We zijn moe en slenteren langs wijnvelden naar de gemeentelijke herberg. De Frans-Spaanse hospitalero vermoeit ons nog een half uur met verhalen over vooroordelen over Spanjaarden. Terwijl de stierenmoordenaar/uitkeringstrekker/flamencodanser zei geen Engels te kunnen spreken.
´s Avonds koken we in de keuken en genieten we van wijn uit de streek. We raken in gesprek met een Duits meisje, die ook nog een aardig mondje Nederlands spreekt. Voor we het weten is het tien uur en gaat het licht uit in de herberg.
zondag 22 juli 2012
Etappe 8
Vandaag voerde de Camino ons van Los Arcos naar Viana. 18 kilometer met een aantal pittige beklimmingen. Na 8 kilometer eten we een broodje en ontmoeten we Neil en zijn vrouw. We lunchen samen met hen en een Iers stel. Hier ontdekken we ook de eerste blaar. Noor is de gelukkige.
Na de lunch lopen we in één ruk door naar Viana. Het is daar erg druk op straat. Iedereen is gekleed in wit en rood. In de albergue wordt ons duidelijk waarom. Er is een groot feest en vanavond is er een stierengevecht. Traditioneel worden de stieren eerst door de straten gejaagd. Het spectaculair om te zien maar we hebben er een dubbel gevoel bij. Het is toch een beetje leedvermaak, al hebben deze stieren het stukken beter dan hun Pamplonaanse broeders. Deze stieren worden niet volgestopt met hormonen, van tevoren inwendig vernield, met vlaggenzwaarden gestoken, geslagen of gedood. We zijn nog in debat met onszelf of we vanavond naar het gevecht gaan kijken.
Vanavond eten we waarschijnlijk met een aantal andere pelgrims in het stadje.
Na de lunch lopen we in één ruk door naar Viana. Het is daar erg druk op straat. Iedereen is gekleed in wit en rood. In de albergue wordt ons duidelijk waarom. Er is een groot feest en vanavond is er een stierengevecht. Traditioneel worden de stieren eerst door de straten gejaagd. Het spectaculair om te zien maar we hebben er een dubbel gevoel bij. Het is toch een beetje leedvermaak, al hebben deze stieren het stukken beter dan hun Pamplonaanse broeders. Deze stieren worden niet volgestopt met hormonen, van tevoren inwendig vernield, met vlaggenzwaarden gestoken, geslagen of gedood. We zijn nog in debat met onszelf of we vanavond naar het gevecht gaan kijken.
Vanavond eten we waarschijnlijk met een aantal andere pelgrims in het stadje.
Etappe 7
Vandaag zijn we van Estella naar Los Arcos gelopen. Omdat ons gidsje schreef dat er een stuk van 12 kilometer aankwam waar we niets tegen zouden komen, besloten we vroeg op te staan en extra water mee te nemen.
Om 5 uur ging de wekker en om kwart voor 6 waren we onderweg. In het donker lopen had iets speciaals, vooral omdat we de zon konden zien opkomen. Toen we een uurtje onderweg waren kwamen we langs een tappunt waar je naast water ook wijn kon tappen. Omdat het zo vroeg was hebben we het bij een slokje gehouden.
Na 8 kilometer besloten we te stoppen en bocadillos te eten. Dit zijn belegde halve stokbroden.
De 12 kilometer daarna gingen ons goed af. Het waaide en af en toe kwam er een wolk voor de zon. Best prettig.
Los Arcos leek, afgezien van een carport met wat frisdrankautomaten, niet veel. Toen we doorliepen naar de herberg bleek het stadje echter een ware pelgrimsoase met een historisch centrum. In de prachtige kerk en het klooster van Santa Maria werden we hartelijk ontvangen door een vrouw die hoogst verbaast vroeg waar onze ringen waren toen we zeiden dat we een stel zijn. In een gidsje van de kerk werd verteld over de geschiedenis van de kerk. Het hoogtepunt was het Mariabeeld, geïmporteerd in 1175 uit Frankrijk.
Het gidsje vermeldt heel terloops dat het beeld vroeger een zwarte Madonna was, maar dat in 1947 besloten is de zwarte huidskleur te verwijderen.
De herberg werd gerund door een aantal Belgen. We kregen een vierpersoons kamer toegewezen, die we moesten delen met een Waals stel.
Noor heeft de hele nacht niet kunnen slapen door het gesnurk van de Walen.
Om 5 uur ging de wekker en om kwart voor 6 waren we onderweg. In het donker lopen had iets speciaals, vooral omdat we de zon konden zien opkomen. Toen we een uurtje onderweg waren kwamen we langs een tappunt waar je naast water ook wijn kon tappen. Omdat het zo vroeg was hebben we het bij een slokje gehouden.
Na 8 kilometer besloten we te stoppen en bocadillos te eten. Dit zijn belegde halve stokbroden.
De 12 kilometer daarna gingen ons goed af. Het waaide en af en toe kwam er een wolk voor de zon. Best prettig.
Los Arcos leek, afgezien van een carport met wat frisdrankautomaten, niet veel. Toen we doorliepen naar de herberg bleek het stadje echter een ware pelgrimsoase met een historisch centrum. In de prachtige kerk en het klooster van Santa Maria werden we hartelijk ontvangen door een vrouw die hoogst verbaast vroeg waar onze ringen waren toen we zeiden dat we een stel zijn. In een gidsje van de kerk werd verteld over de geschiedenis van de kerk. Het hoogtepunt was het Mariabeeld, geïmporteerd in 1175 uit Frankrijk.
Het gidsje vermeldt heel terloops dat het beeld vroeger een zwarte Madonna was, maar dat in 1947 besloten is de zwarte huidskleur te verwijderen.
De herberg werd gerund door een aantal Belgen. We kregen een vierpersoons kamer toegewezen, die we moesten delen met een Waals stel.
Noor heeft de hele nacht niet kunnen slapen door het gesnurk van de Walen.
vrijdag 20 juli 2012
Etappe 6
Het is op het moment 28 graden en we hebben het koud. Ik denk dat ik zo maar een trui ga aantrekken.
Vandaag hebben we 22 kilometer gelopen naar het middeleeuws aandoende stadje Estella. Het is siësta, dus we hebben nog niet veel van het leven hier meegekregen. De etappe was prima te lopen (maar één ´voetje´ in ons reisgidsje!) en ging ons dus ook goed af. De rustdag heeft goed gedaan.
We lopen na een kilometer of 10 door het lieve dorpje Ciraqui, waar ik (Noor) al eens eerder ben geweest. Mij staat bij dat ik het toen zo leuk vond dat je daar zelf onder een oude poort je pelgrimspaspoort af kon stempelen. Dat kon nu ook nog en dat hebben we dus maar gedaan. ´S middags lopen we door het eveneens lieve dorp Lorca, waar we bij een zeer gastvrije albergue tortillas (aardappelpannekoeken! geen wraps!) lunchen. Het smaakt zo goed dat we nog een bordje bestellen.
Na de tortillas gaat de rest van de etappe ons goed af. Het is warm, maar er waait een lichte bries die het lopen een stuk aangenamer maakt. We lopen door het rijkeluis dorp Villatuerta, waar we nog iets drinken voordat we beginnen aan de eindsprint. De borden geven aan dat het nog 2,4 km lopen is, terwijl ons boekje 4,1 km aangeeft. Helaas won de laatste partij.
Estella is een verscholen stadje dat je niet uit de verte kunt zien liggen. De weg waarmee je de stad binnenloopt voert langs een aantal paarden die vastgebonden staan langs de weg. Één van de paarden heeft maar drie benen, maar keek niet ongelukkig. Er zijn ook een paar veulentjes bij en Noor moest zo nodig ons hele overgebleven rantsoen aan ze voeren.
De siësta is voorbij, dus wij gaan de stad eens bekijken. Morgen eindeloze leegte, op weg naar Los Arcos.
Liefs en xxx
Etappe 5
Na lang twijfelen of we een rustdag zouden nemen in Pamplona, zijn we toch maar vertrokken, met het idee dat we altijd eerder kunnen stoppen. De etappe ging door uitgestrekte korenvelden en sporadisch een zonnebloemveld (mooi!), maar had weinig schaduw en was lang.
Als je eenmaal aan het lopen bent is het moeilijk om voortijdig te stoppen. We ontmoetten de Vlaamse docent (grafische vormgeving) Stijn in het aardige dorpje Zariquiegui, waar we een lange lunchpauze in de schaduw (!!!!) van een Romaans kerkje hielden. We raakten aan de praat en besloten samen verder te lopen. Daardoor ging de rest van de tocht naar de Alto del Perdon gemakkelijker.
Toch bleek Puente la Reina verder dan we dachten. Het was inmiddels 34 graden en er was geen spatje schaduw te bekennen. De laatste kilometers waren slopend en gingen tergend langzaam. Na negen lange uren kwamen we dan eindelijk strompelend bij de herberg aan. Na het vinden van afkoeling in het zwembad (!!!!) hebben we het dorpje waar we eerder zonder om ons heen te kijken doorheen gestormd waren nogmaals bekeken. Er is een oude middeleeuwse brug die de rivier de Arga oversteekt. Puente staat dan ook bekend als het dorp waar de verschillende camino´s bij elkaar komen en verder gaan als één.
´S avonds eten we een pelgrimsmenu in de herberg. Geen culinair hoogstandje, maar het is wel gezellig om samen met Stijn en een Britse fantast te eten. We sluiten de avond af met een biertje met Stijn en een nuchtere Nederlandse man die de hele camino rokend aflegt.
Omdat deze etappe zo zwaar was hebben we besloten een rustdag te nemen. Er was een goed te betalen hostel waar we nog een nacht in mochten zonder gelopen te hebben. Het was gelijk 10 graden kouder en eigenlijk een mooie dag om gewandeld te hebben. Het voelde ook vreemd om al je ´vrienden´ weg te zien lopen, terwijl wij achterblijven. Hopelijk komen we ze nog een keer tegen.
Het is leuk dat je onderweg zoveel mensen uit verschillende landen ontmoet. Zo komen we een erg aardig Spaans stel elke dag tegen (die bijna twee keer zo hard lopen als wij) waarmee we dan even een praatje maken. Vooral uit herberg Orisson (zie etappe 1) kennen we veel mensen die we elke dag weer tegen komen en waarmee we een praatje maken. De californische Neill en zijn vrouw, twee Franse wandelaars die met elkaar optrekken (al blijft het vaak bij ´bonjour´), een Italiaans stel dat wandelt met een karretje, twee Duitsers op rollerskates, een Nederlands stel (waarmee we ook de film The Way hebben gekeken).
Als je eenmaal aan het lopen bent is het moeilijk om voortijdig te stoppen. We ontmoetten de Vlaamse docent (grafische vormgeving) Stijn in het aardige dorpje Zariquiegui, waar we een lange lunchpauze in de schaduw (!!!!) van een Romaans kerkje hielden. We raakten aan de praat en besloten samen verder te lopen. Daardoor ging de rest van de tocht naar de Alto del Perdon gemakkelijker.
Toch bleek Puente la Reina verder dan we dachten. Het was inmiddels 34 graden en er was geen spatje schaduw te bekennen. De laatste kilometers waren slopend en gingen tergend langzaam. Na negen lange uren kwamen we dan eindelijk strompelend bij de herberg aan. Na het vinden van afkoeling in het zwembad (!!!!) hebben we het dorpje waar we eerder zonder om ons heen te kijken doorheen gestormd waren nogmaals bekeken. Er is een oude middeleeuwse brug die de rivier de Arga oversteekt. Puente staat dan ook bekend als het dorp waar de verschillende camino´s bij elkaar komen en verder gaan als één.
´S avonds eten we een pelgrimsmenu in de herberg. Geen culinair hoogstandje, maar het is wel gezellig om samen met Stijn en een Britse fantast te eten. We sluiten de avond af met een biertje met Stijn en een nuchtere Nederlandse man die de hele camino rokend aflegt.
Omdat deze etappe zo zwaar was hebben we besloten een rustdag te nemen. Er was een goed te betalen hostel waar we nog een nacht in mochten zonder gelopen te hebben. Het was gelijk 10 graden kouder en eigenlijk een mooie dag om gewandeld te hebben. Het voelde ook vreemd om al je ´vrienden´ weg te zien lopen, terwijl wij achterblijven. Hopelijk komen we ze nog een keer tegen.
Het is leuk dat je onderweg zoveel mensen uit verschillende landen ontmoet. Zo komen we een erg aardig Spaans stel elke dag tegen (die bijna twee keer zo hard lopen als wij) waarmee we dan even een praatje maken. Vooral uit herberg Orisson (zie etappe 1) kennen we veel mensen die we elke dag weer tegen komen en waarmee we een praatje maken. De californische Neill en zijn vrouw, twee Franse wandelaars die met elkaar optrekken (al blijft het vaak bij ´bonjour´), een Italiaans stel dat wandelt met een karretje, twee Duitsers op rollerskates, een Nederlands stel (waarmee we ook de film The Way hebben gekeken).
dinsdag 17 juli 2012
Etappe 4
Vandaag zijn we aangekomen in de eerste grote stad van de camino: Pamplona! We slapen in een kleine maar fijne herberg aan de rand van de stad. De scepter wordt hier gezwaaid door twee Duitse vrouwtjes, dus de voertaal is Duits. Dat gaat ons een stuk gemakkelijker af dan Spaans! Het kneuterigheidsgehalte is hoog, maar heel fijn. De vrouwtjes hebben de was voor ons gedaan (en gestreken (en gevouwen)).
De etappe was niet erg zwaar om te lopen. Echter was de warmte wel zwaar. Het was hier 's middags 32 graden... In de schaduw! Geen pretje als je bepakt en bezakt lopen moet.
Om de hoek is overigens een grote arena. Hier worden de beruchte stierengevechten gehouden. Deze worden vooraf gegaan door een ook in Nederland bekend ritueel. Dronken mannen rennen in het rood en wit gekleed voor de stieren uit naar de arena. Dit is een groot feest in Pamplona. Gelukkig zijn deze nu afgelopen en hoeven wij morgen niet te vrezen dat we omver worden gelopen door een stier als we de stad verlaten.
De wekker staat op 6 uur morgen dus wij duiken er in!
Liefs
De etappe was niet erg zwaar om te lopen. Echter was de warmte wel zwaar. Het was hier 's middags 32 graden... In de schaduw! Geen pretje als je bepakt en bezakt lopen moet.
Om de hoek is overigens een grote arena. Hier worden de beruchte stierengevechten gehouden. Deze worden vooraf gegaan door een ook in Nederland bekend ritueel. Dronken mannen rennen in het rood en wit gekleed voor de stieren uit naar de arena. Dit is een groot feest in Pamplona. Gelukkig zijn deze nu afgelopen en hoeven wij morgen niet te vrezen dat we omver worden gelopen door een stier als we de stad verlaten.
De wekker staat op 6 uur morgen dus wij duiken er in!
Liefs
maandag 16 juli 2012
Etappe 3
Volgens ons reisgidsje zou deze etappe een traktatie zijn. We zijn nog nooit zo bedrogen uitgekomen.
De etappe was zwaar en vrij saai. In het begin waren de uitzichten nog mooi, maar al gauw ontnam dichte bebossing ons kijkplezier en was er ongeveer 10 km niets te zien.
Toen een passerende Duitser ons vertelde dat in Zubiri (ons eindpunt) de herbergen vol zouden zitten, begonnen wij ons een beetje zorgen te maken. We hebben er flink de pas in gezet. Dit was zwaar, want we moesten een vrij steil pad naar beneden volgen.
Toen we om half twee in Zubiri aankwamen was de brug aan het begin van het dorp bijna te zwaar om over te steken door de pijn aan onze voeten. Gelukkig was er nog wel plek in één van de herbergen. De stapelbedden zijn wankel en 15 euro per nacht, maar een bed is een bed en wij waren allang blij dat we onze schoenen uit konden trekken en onder een warme douche konden stappen.
Inmiddels is alles weer een beetje hersteld. We hebben spelletjes gespeeld in de woonkamer en zelf enorme broodjes gezond gemaakt om geld te besparen. Heerlijk in het zonnetje opgegeten (Noor ziet er nu uit als een tomaat).
Morgen lopen we naar Pamplona. 20 kilometer, maar een stuk vlakker dan vandaag. Eitje! (hopen we...)
De etappe was zwaar en vrij saai. In het begin waren de uitzichten nog mooi, maar al gauw ontnam dichte bebossing ons kijkplezier en was er ongeveer 10 km niets te zien.
Toen een passerende Duitser ons vertelde dat in Zubiri (ons eindpunt) de herbergen vol zouden zitten, begonnen wij ons een beetje zorgen te maken. We hebben er flink de pas in gezet. Dit was zwaar, want we moesten een vrij steil pad naar beneden volgen.
Toen we om half twee in Zubiri aankwamen was de brug aan het begin van het dorp bijna te zwaar om over te steken door de pijn aan onze voeten. Gelukkig was er nog wel plek in één van de herbergen. De stapelbedden zijn wankel en 15 euro per nacht, maar een bed is een bed en wij waren allang blij dat we onze schoenen uit konden trekken en onder een warme douche konden stappen.
Inmiddels is alles weer een beetje hersteld. We hebben spelletjes gespeeld in de woonkamer en zelf enorme broodjes gezond gemaakt om geld te besparen. Heerlijk in het zonnetje opgegeten (Noor ziet er nu uit als een tomaat).
Morgen lopen we naar Pamplona. 20 kilometer, maar een stuk vlakker dan vandaag. Eitje! (hopen we...)
zondag 15 juli 2012
Etappe 2
De wekker gaat om half zeven en een half uur later kunnen we ontbijten. Om half acht gaan we op pad. We krijgen een sandwich met geitenkaas mee van de herberg.
Het lijkt alsof we het klimmen al een beetje onder de knie hebben want de vele steile paden gaan ons goed af. De tassen voelen lichter aan en ons humeur is goed. Koeien, schapen en paarden lopen gewoon over de weg en zijn talrijk. Wat we zo mogelijk nog meer zien in witte bestelbusjes met oude Fransmannen. Gaan we nog eens naar vragen.
Het uitzicht is nog mooier dan gisteren, al trekt het op een gegeven moment dicht van de mist waardoor we soms niet verder dan 10 meter kunnen kijken. Na de Col de Bentearta gaat de camino een bos in en geeft de mist een soort spookachtig effect.
De echte beproeving kwam pas in de laatste kilometers, waar we enorm steil naar beneden moeten. Dat was slopend.
Roncesvalles is een pelgrimsnederzetting met een grote herberg. Bij aankomst brak de zon door en konden we lekker in het gras uitpuffen. Vanavond eten we een 'menu del peregrino' voor negen euro (drie gangen en wijn!).
Het lijkt alsof we het klimmen al een beetje onder de knie hebben want de vele steile paden gaan ons goed af. De tassen voelen lichter aan en ons humeur is goed. Koeien, schapen en paarden lopen gewoon over de weg en zijn talrijk. Wat we zo mogelijk nog meer zien in witte bestelbusjes met oude Fransmannen. Gaan we nog eens naar vragen.
Het uitzicht is nog mooier dan gisteren, al trekt het op een gegeven moment dicht van de mist waardoor we soms niet verder dan 10 meter kunnen kijken. Na de Col de Bentearta gaat de camino een bos in en geeft de mist een soort spookachtig effect.
De echte beproeving kwam pas in de laatste kilometers, waar we enorm steil naar beneden moeten. Dat was slopend.
Roncesvalles is een pelgrimsnederzetting met een grote herberg. Bij aankomst brak de zon door en konden we lekker in het gras uitpuffen. Vanavond eten we een 'menu del peregrino' voor negen euro (drie gangen en wijn!).
Etappe 1
Wat een dag! Vanochtend om 7.30 opgestaan en ontbeten met onze kamergenoot (die geen woord Engels spreekt) en de eigenaresse van de herberg. Ze legt ons uit wat 14 Julliet precies is.
Om 9 uur vertrekken we. Direct de verkeerde kant op. Nadat een behulpzame vrouw ons de weg heeft gewezen is de route goed aangegeven. En wat een route! Na twee kilometer wordt het pad zo steil dat het bijna traplopen is. Maar de beloning is groot, want het uitzicht is fenomenaal en wordt met elke stap mooier. Het is bijna niet voor te stellen hoe veel we in zo'n korte tijd geklommen hebben als je terugkijkt naar St.-Jean in het dal.
Om half 12 is daar plotseling onze herberg al. We zijn blij dat we kunnen stoppen, al denken we na een paar uur rusten dat we ook wel verder gekund hadden.
We delen een kamer met twee Italianen en twee Fransen, waarmee we nauwelijks kunnen praten. Gelukkig ontmoeten we tijdens het eten twee uiterst aardige Amerikanen en een Nederlands stel. De wijn vloeit rijkelijk en de soep is heerlijk. Als vervanging van de bonenschotel met spek krijgen we een vegetarische salade. Toe is crême brulée.
De Amerikanen hebben hun huis en meubilair verkocht, kat en hond weggegeven en zijn al twee maanden onderweg vanuit Parijs.
Na het eten worden we door de Californians uitgenodigd voor een film. Met z'n achten kijken we op een iPad de film The Way, over de camino. Ondertussen passeren er koeien langs de herberg. Als de film is afgelopen is het al half 11. De mensen in onze eigen kamer slapen al. Twee mannen snurken. Met oordopjes in toch in slaap kunnen komen. Wat een mooie en typische eerste dag.
Om 9 uur vertrekken we. Direct de verkeerde kant op. Nadat een behulpzame vrouw ons de weg heeft gewezen is de route goed aangegeven. En wat een route! Na twee kilometer wordt het pad zo steil dat het bijna traplopen is. Maar de beloning is groot, want het uitzicht is fenomenaal en wordt met elke stap mooier. Het is bijna niet voor te stellen hoe veel we in zo'n korte tijd geklommen hebben als je terugkijkt naar St.-Jean in het dal.
Om half 12 is daar plotseling onze herberg al. We zijn blij dat we kunnen stoppen, al denken we na een paar uur rusten dat we ook wel verder gekund hadden.
We delen een kamer met twee Italianen en twee Fransen, waarmee we nauwelijks kunnen praten. Gelukkig ontmoeten we tijdens het eten twee uiterst aardige Amerikanen en een Nederlands stel. De wijn vloeit rijkelijk en de soep is heerlijk. Als vervanging van de bonenschotel met spek krijgen we een vegetarische salade. Toe is crême brulée.
De Amerikanen hebben hun huis en meubilair verkocht, kat en hond weggegeven en zijn al twee maanden onderweg vanuit Parijs.
Na het eten worden we door de Californians uitgenodigd voor een film. Met z'n achten kijken we op een iPad de film The Way, over de camino. Ondertussen passeren er koeien langs de herberg. Als de film is afgelopen is het al half 11. De mensen in onze eigen kamer slapen al. Twee mannen snurken. Met oordopjes in toch in slaap kunnen komen. Wat een mooie en typische eerste dag.
Etappe 0
Saaie reisdag door eindeloos Frankrijk gehad. Ergens ben ik blij dat ik dit vorig jaar niet allemaal heb hoeven fietsen. We worden allebei duf van de lange zit. In Bayonne stappen we over op een miniscuul treintje en gaan we de Basses-Pyrenées in. Het landschap verandert plotseling en de reis wordt spannend. Na aankomst in St.-Jean-Pied-de-Port moesten we flink doorstappen om op tijd bij de herberg te komen. We werden vriendelijk ontvangen door de vrouw des huizes en erop geattendeerd dat iedereen al sliep. We delen een gezellige kamer met één andere man. De bedden zijn comfortabel en we zijn allebei moe. Buiten klinkt het dorpsfeest (het is morgen 14 Julliet), maar wij slapen gauw in...
Abonneren op:
Posts (Atom)