Gisteravond zijn we toch maar naar het stierengevecht geweest, nadat een vrouw ons er van verzekerd had dat de stier geen kwaad zou worden gedaan. Dat klopte, de stier werd niet geslagen of gedood. Eerlijk gezegd was het een mooi schouwspel om te zien; zo´n torrero is net een acteur.
Het gevecht met de stieren was vrij spectaculair, maar toen de torrero het plein verlaten had en het publiek een koe mocht uitdagen, zijn we weggelopen omdat de koeien duidelijk erg bang waren in plaats van agressief.
Vanochtend zijn we om zeven uur opgestaan en rustig naar de grote stad Logroño gelopen, tien kilometer verderop. Aangekomen in de stad hielden de pijlen, die normaal gezien de route aangeven plotseling op. Gelukkig kent de stad een hoop vriendelijke mensen die ons de weg wilden wijzen. We hebben boodschappen gedaan bij een grote supermarkt en op straat geluncht. Dat bleek een inschatingsfout, want in de drukke stad was geen ruimte om te ontspannen, waardoor we drie kilometer later alweer last van onze poezelige voetjes kregen.
De route voerde ons vervolgens negen kilometer door het stadspark van Logroño. Een waar Teletubbielandschap (kortgemaaide heuvels, bloemen, en een brandende zon. Matthijs kon het niet laten de hele weg Teletubbiegeluiden te maken).
De weg kwam uit bij het stuwmeer van La Gajera waar we in de schaduw nogmaals een pauze namen. Hierna was het nog zes kilometer naar onze eindbestemming: het middeleeuwse dorpje Navarette. We zijn moe en slenteren langs wijnvelden naar de gemeentelijke herberg. De Frans-Spaanse hospitalero vermoeit ons nog een half uur met verhalen over vooroordelen over Spanjaarden. Terwijl de stierenmoordenaar/uitkeringstrekker/flamencodanser zei geen Engels te kunnen spreken.
´s Avonds koken we in de keuken en genieten we van wijn uit de streek. We raken in gesprek met een Duits meisje, die ook nog een aardig mondje Nederlands spreekt. Voor we het weten is het tien uur en gaat het licht uit in de herberg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten