Wat een dag! Vanochtend om 7.30 opgestaan en ontbeten met onze kamergenoot (die geen woord Engels spreekt) en de eigenaresse van de herberg. Ze legt ons uit wat 14 Julliet precies is.
Om 9 uur vertrekken we. Direct de verkeerde kant op. Nadat een behulpzame vrouw ons de weg heeft gewezen is de route goed aangegeven. En wat een route! Na twee kilometer wordt het pad zo steil dat het bijna traplopen is. Maar de beloning is groot, want het uitzicht is fenomenaal en wordt met elke stap mooier. Het is bijna niet voor te stellen hoe veel we in zo'n korte tijd geklommen hebben als je terugkijkt naar St.-Jean in het dal.
Om half 12 is daar plotseling onze herberg al. We zijn blij dat we kunnen stoppen, al denken we na een paar uur rusten dat we ook wel verder gekund hadden.
We delen een kamer met twee Italianen en twee Fransen, waarmee we nauwelijks kunnen praten. Gelukkig ontmoeten we tijdens het eten twee uiterst aardige Amerikanen en een Nederlands stel. De wijn vloeit rijkelijk en de soep is heerlijk. Als vervanging van de bonenschotel met spek krijgen we een vegetarische salade. Toe is crême brulée.
De Amerikanen hebben hun huis en meubilair verkocht, kat en hond weggegeven en zijn al twee maanden onderweg vanuit Parijs.
Na het eten worden we door de Californians uitgenodigd voor een film. Met z'n achten kijken we op een iPad de film The Way, over de camino. Ondertussen passeren er koeien langs de herberg. Als de film is afgelopen is het al half 11. De mensen in onze eigen kamer slapen al. Twee mannen snurken. Met oordopjes in toch in slaap kunnen komen. Wat een mooie en typische eerste dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten