Na lang twijfelen of we een rustdag zouden nemen in Pamplona, zijn we toch maar vertrokken, met het idee dat we altijd eerder kunnen stoppen. De etappe ging door uitgestrekte korenvelden en sporadisch een zonnebloemveld (mooi!), maar had weinig schaduw en was lang.
Als je eenmaal aan het lopen bent is het moeilijk om voortijdig te stoppen. We ontmoetten de Vlaamse docent (grafische vormgeving) Stijn in het aardige dorpje Zariquiegui, waar we een lange lunchpauze in de schaduw (!!!!) van een Romaans kerkje hielden. We raakten aan de praat en besloten samen verder te lopen. Daardoor ging de rest van de tocht naar de Alto del Perdon gemakkelijker.
Toch bleek Puente la Reina verder dan we dachten. Het was inmiddels 34 graden en er was geen spatje schaduw te bekennen. De laatste kilometers waren slopend en gingen tergend langzaam. Na negen lange uren kwamen we dan eindelijk strompelend bij de herberg aan. Na het vinden van afkoeling in het zwembad (!!!!) hebben we het dorpje waar we eerder zonder om ons heen te kijken doorheen gestormd waren nogmaals bekeken. Er is een oude middeleeuwse brug die de rivier de Arga oversteekt. Puente staat dan ook bekend als het dorp waar de verschillende camino´s bij elkaar komen en verder gaan als één.
´S avonds eten we een pelgrimsmenu in de herberg. Geen culinair hoogstandje, maar het is wel gezellig om samen met Stijn en een Britse fantast te eten. We sluiten de avond af met een biertje met Stijn en een nuchtere Nederlandse man die de hele camino rokend aflegt.
Omdat deze etappe zo zwaar was hebben we besloten een rustdag te nemen. Er was een goed te betalen hostel waar we nog een nacht in mochten zonder gelopen te hebben. Het was gelijk 10 graden kouder en eigenlijk een mooie dag om gewandeld te hebben. Het voelde ook vreemd om al je ´vrienden´ weg te zien lopen, terwijl wij achterblijven. Hopelijk komen we ze nog een keer tegen.
Het is leuk dat je onderweg zoveel mensen uit verschillende landen ontmoet. Zo komen we een erg aardig Spaans stel elke dag tegen (die bijna twee keer zo hard lopen als wij) waarmee we dan even een praatje maken. Vooral uit herberg Orisson (zie etappe 1) kennen we veel mensen die we elke dag weer tegen komen en waarmee we een praatje maken. De californische Neill en zijn vrouw, twee Franse wandelaars die met elkaar optrekken (al blijft het vaak bij ´bonjour´), een Italiaans stel dat wandelt met een karretje, twee Duitsers op rollerskates, een Nederlands stel (waarmee we ook de film The Way hebben gekeken).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten