De enige nacht dat we regen hebben op de camino moest ook wel de nacht zijn dat we buiten slapen. Gelukkig is er een afdak en hebben we veel dekens.
De etappe begint moeizaam. Weinig pijlen en allebei een beetje geblesseerd. Gelukkig doen de pijnstillers hun werk.
Sneller dan we verwachten lopen we Ponferrada binnen. Het is rustig op straat en bijna alles is nog dicht. Het zal wel vroeg zijn, denken we. Gelukkig vinden we een leuk koffietentje voor het broodnodige kopje koffie. Als we even later doorlopen is nog steeds bijna alles dicht. Dan beseffen we ineens dat het Maria-hemelvaart is. Een nationale feestdag in Spanje.
We lopen vervolgens door een aantal niet bijster interessante dorpjes, maar een mooie route. Alles is groen, een heel verschil met de dorre meseta. De lokale architectuur is leuk, maar niet zo succesvol. Veel van de huizen liggen in puin.
Als we bijna in Cacabelos zijn lopen we langs een kraampje waar we een fruitsalade krijgen aangeboden van een aardige Spanjaard, die geen Engels spreekt maar wel koningin Beatrix kent. Hij wijst ons ook op een eekhoorn die in de boom op een eikeltje knaagt. Schattig.
In het stadje slapen we naast de kerk in een soort tweepersoons berghutjes. Heel knus en we zijn blij dat we met zijn tweetjes zijn, zodat we niet met een vreemde in het hutje hoeven.
Als we vervolgens wat willen gaan eten, lopen we een Nederlander tegen het lijf die reclame maakt voor een albergue die drie kilometer verderop ligt. Hij laat vallen dat er daar vegetarisch gekookt wordt dus we balen een beetje. Gelukkig vinden we een restaurantje waar we een fijne pasta krijgen voorgezet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten