We hadden gerekend op ontbijt van de herberg, maar als wij om half zeven buiten staan is alles nog potdicht. Gelukkig hebben we nog wat voorverpakte chocolade-croissantjes.
De camino heeft vanaf nu meerdere routes. Wij nemen per ongeluk de 'verkeerde' weg, die uiteindelijk prachtig blijkt. Hij voert ons langs een aantal aardige dorpjes. In San Nicolas bemachtigen we dan toch nog ons dagelijkse caffeïneshot en kijken we naar het Spaanse journaal (inmiddels kunnen we dat al redelijk volgen).
Daarna lopen we door naar het middelgrote stadje Sahagún. We eten wat in een café, waar de Olympische Spelen op tv zijn. We blijven veel te lang zitten kijken en vergeten bovendien onze watervoorraad bij te vullen. Als we weer op weg gaan is het snikheet. Bercianos del Camino Real, onze eindbestemming ligt 10 lange kilometers (zonder drinkwater) verderop.
De laatste meters strompelen we het wederom dode, lemen dorp binnen. We worden ontvangen in een warme parochiale herberg door een vrolijke Spaanse priester, die ons limonade aanbiedt. Hij legt ons uit dat de herberg erg gericht is op het samenzijn van pelgrims en dat we dus samen koken en eten. We moeten allemaal een ingrediënt meenemen voor een enorme ensalada mixta.
's Middags is er een musical encounter, waarbij er gezongen en gepraat wordt. Daarna is er tijd om te rusten en gaan wij een biertje drinken in het plaatselijke café, waar de boeren uit de hele omgeving bij elkaar zijn gekomen om domino te spelen. De aardige barman geeft ons wat tapas.
Voor het eten is er nog een pelgrimsmis, waarbij wij de Spaanse woorden in het Engels voorlezen aan de buitenlandse pelgrims. We kennen allebei de katholieke rituelen niet, wat leidt tot een beetje een ongemakkelijke situatie. Gelukkig kan de priester erom lachen. Als hij het over de 'spiritu sanctum' (heilige geest) heeft, wappert hij met zijn handen om een vlieg weg te jagen. Hij kan er zelf ook om lachen.
Daarna is de gezamenlijke maaltijd. Er is een enórme pan sla bij elkaar verzameld. Het hoofdgerecht in een Spaanse aardappelsoep. We laten het ons allemaal smaken. Het Koreaanse gezin dat we al vaker tegen kwamen kijkt heel verbaasd als iedereen zijn aardappels begint te prakken, maar doen daarna enthousiast mee. Behalve de vader des huizes drinkt geen van allen wijn. Vaders laat het zich echte goed smaken en drinkt meerdere glazen. Ze leren ons 'eet smakelijk' in het Koreaans zeggen (nu al vergeten). Noor is de enige aan tafel die het goed kan uitspreken!
Na het eten raken we in gesprek met wat Deense pelgrims die zoveel mogelijk buiten slapen. Er is ook een heel mager Zwitsers meisje bij, twee Franse Oliviers en nog een Frans meisje. Met z'n allen delen we een fles wijn terwijl we met alle pelgrims uit de herberg naar de zonsondergang kijken. Twee hospitalero's spelen gitaar en zingen liedjes, terwijl onze Koreaanse vriend met grote tevredenheid nogaar eens een fles wijn aan zijn lippen zet. Geweldige man. Constante glimlach.
Als we voor het slapengaan nog evrn buiten zitten komt één van de Koreanen, Jung Kim, met haar camera aanzetten. Ze heeft ons herkent op één van haar foto's en belooft hem te mailen. Veel indrukken op een dag. Welterusten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten