Etappe 37 - Santiago!

Omdat we vandaag geen plekje in de albergue moeten halen, slapen we lekker uit. Zoals voorspeld regent het een beetje. Voor de tweede keer (de eerste keer was etappe 2) mogen we onze regenpakken tevoorschijn halen. Twee Italiaanse vrouwen wijzen ons een makkelijkere weg, waardoor we niet een stuk terug hoeven en ons een stukje verderop weer bij de camino kunnen voegen. We passeren twee pelgrims die liggen te slapen in een voorportaal. Die waren vast te laat gisteren. Later horen we dat één van de twee een Engelse vriend van ons is, waar we een paar dagen eerder mee hebben gegeten.

De vreselijke etappe, waar onze reisgids van spreekt, blijkt alles mee te vallen. Een groot gedeelte gaat door eucalyptusbossen en over afgeschermde paadjes. De regen wordt alsmaar erger, maar het idee dat vandaag de laatste dag is geeft ons kracht. De laatste klim, naar Monte do Gozo (Berg van de Vreugde) is dan ook niet zwaar en de moed zit er goed in. Vroeger stopten veel pelgrims hier, om de volgende ochtend op tijd bij de pelgrimsmis te kunnen zijn. Tegenwoordig gebeurt dat ook nog, en dan wel in een soort bungalowpark voor pelgrims, compleet met minimarket, discotheek en self-service diner. We zijn blij dat we er alleen maar koffie hoeven te drinken. We passeren een enorm, uitzonderlijk lelijk monument voor de pelgrimstocht van paus Johannes Paulus II, waar de bustour-pelgrims uitstappen om de laatste vijf kilometer af te leggen. Als we langs het bordje 'Cathedral: 4,5km' lopen, gaat het echt snel. We komen de Nederlandse Marian binnen en lopen samen verder.

Voor we het weten zijn we in de stad! We schieten snel een fotootje met het toegangsbord. Daarna moeten we nog zo'n drie kilometer door de buitenwijken. De regenjassen beginnen inmiddels door te lekken, en Marian merkt op dat het vast St. Jacobs poging is om ons nog even te reinigen voordat we zijn kathedraal binnengaan. En plotseling staan we dan voor de kathedraal. Ondanks de regen is het druk op het plein. Maar ons wacht een weinig glorieus ontvangst. De inwoners van Santiago zien elke dag honderden pelgrims hun reis beïndigen. Niets speciaals. Is dit het nou?

Het echte besef dat we onze pelgrimstocht beïndigd hebben komt pas als de volgende dag ook Neil en Mary de stad binnen komen lopen. Het is dan stralend weer en het voelt goed om ze te verwelkomen in Santiago. In de zes weken dat we ze nu kennen zijn we geweldige vrienden geworden. Ze zijn onderdeel van onze tocht en ook zij hebben het nu gehaald. We hebben het volbracht!

Santiago de Compostela heeft een mooie oude binnenstad, maar buiten het bezoeken van de kathedraal is er weinig te bekijken. We slijten onze tijd dan ook vooral met struinen door de straten en op het plein naar de binnenlopende pelgrims te kijken. 'S avonds spreken we af met Neil, Mary en Britta voor een vegetarisch diner. We ontmoeten de Italiaanse pelgrims Stefano en Marco, die zich bij ons aansluiten. Het is fantastisch om allerlei herinneringen op te halen en ervaringen te delen. Als Neil en Mary na het eten naar hun hotel gaan nemen we afscheid van ze. Gisteren hebben we al afscheid moeten nemen van de Nederlandse Viviënne, de Amerikaanse Katie, twee Duitse vrienden, twee Duitse vriendinnen en de slapende Engelsman. Het voelt gek, omdat we ze waarschijnlijk nooit meer zien. Neil besluit maar met 'buen vida'. Wij zeggen tegen iedereen dat ze ons maar moeten bellen als ze ooit nog eens in Nederland zijn.

Nu, een week later, hebben we alweer een beetje heimwee naar Spanje en het onbezorgde camino-leven. Het schijnt te bestaan, een post-camino depressie. Misschien is dat wel waarom zoveel mensen terugkeren naar de pelgrimsweg. Of wij dat ooit nog eens doen of niet, deze tocht zal ons in ieder geval altijd bijblijven. En als er iets is dat de camino ons heeft geleerd, is het dat niets onmogelijk is. Wie weet zien we de weg ooit nog eens terug.

-
Het was ontzettend fijn te weten hoeveel mensen ons tijdens deze tocht via dit blog hebben gevolgd. Vrienden, maar ook vrienden van vrienden, en mensen die per toeval hier terecht kwamen. Bedankt daarvoor! 
Dit blog blijft online zodat het toekomstige pelgrims misschien nog op weg kan helpen.